Anoreksja (kod F50.0, w obowiązującej w Polsce, klasyfikacji ICD 10) często rozpoczyna się między 14 a 18 rokiem życia, przy czym znacznie częściej dotyka kobiety (szacuje się, że nawet 10 razy częściej). Termin anoreksja odnosi się do działań mających na celu redukcję wagi ciała, przy czym spadek wagi powinien wynosić co najmniej 15% w porównaniu do normalnej wagi ciała (dla wieku oraz wzrostu). Wskaźnik BMI (uzyskiwany jako iloraz wagi i wzrostu liczonego w metrach, podniesionego do kwadratu) powinien wynosić najwyżej 17,5.
O typie restrykcyjnym anoreksji mówimy wtedy, gdy pacjent ogranicza ilość przyjmowanego jedzenia, podejmuje intensywny wysiłek fizyczny lub nieregularnie przyjmuje środki przeczyszczające lub prowokuje wymioty. Natomiast o typie bulimicznym anoreksji mówimy, gdy oprócz ograniczenia posiłków pacjent ma okresy nadmiernego jedzenia, a zapobiegając nadmiernej wadze prowokuje wymioty, stosuje środki na przeczyszczenie lub inne prowadzące do zwiększenia metabolizmu.
W ciągu życia te style reakcji mogą się zmieniać. Pojawiają się zaburzenia hormonalne i liczne zaburzenia somatyczne, w tym elektrolitowe. Czasami zdarza się, że u osób celowo obniżających wagę ciała, niektóre kryteria diagnostyczne nie pojawiają się – wtedy mówimy o obrazie atypowym.
Bulimia (kod F50.2 w klasyfikacji ICD 10) może dotyczyć osób, które doświadczają napadów objadania się. Pokarmy znacznie przekraczają odpowiednie porcje, często obejmują różne kategorie produktów spożywczych, normalnie niełączonych ze sobą, a także rożne smaki, spożywane są szybko. Napadom objadania się towarzyszy lęk przed przytyciem, ale także poczucie wstydu, winy.
Jednocześnie podejmowane są działania mające na celu redukcję skutków napadów objadania się: prowokowanie wymiotów, używanie środków przeczyszczających, czasem środków moczopędnych, leków hormonalnych. Inna grupa osób bulimicznych okresowo ogranicza przyjmowanie jedzenia. Bulimia powoduje zaburzenia somatyczne, w tym hormonalne i elektrolitowe.